Küləyi sevirəm. Ona görə ki, bu elektronik həyatımızda təbiətin səsini eşitdiyim tək yer küləyin uğultusudur. Hava mülayim, sakit olanda qorxuram. Qorxuram ki, kimsə zəng edib pis xəbər verəcək. Bəlkə də, küləyə sevgim içimdə qaysaq bağlayan travmamdır.

Külək içimdəki xatirələri oyada, danışan adamları kiridə bilir. O uğultu səsi mənə ağacların dilini eşitdirir, həyatın faniliyini xatırladır. Çox insanı dindirsəniz, onlar küləyi sevmədiklərini deyərlər. Bilirsiniz niyə sevmirlər? Çünki külək onlara kimsəsizliyi, tənhalığı xatırladır. Onlar içlərinə düşən bu qorxudan duyuq düşürlər. İstəyirlər ki, tezliklə bu səs kəsilsin. Amma mən günlərlə küləyin səsini dinləyə bilərəm. Nədənsə külək mənə Tolstoyun hekayələrini də xatırladır. Tolstoyun yaratdığı obrazlar sanki ucsuz-bucaqsız çöldə dolaşır. Məncə, külək insanın öz içində axtardığı sualların simvoludur. 

İnsan haradadır? 

Özünü tapa bilibmi?

Həyata yenidən gəlmək olarmı?

Uşaqların üzündəki təbəssümdən daha gözəl nə var? 

Küləklə sovrulan adamlar da çoxdur həyatda. Özünü küləyin ixtiyarına verənlər. Onlar harada olduqlarını bilmirlər. Xəbərsizdirlər özlərindən. Çünki dərin deyillər. Dayazda üzürlər. Xırda balıqlar kimi sahilə yaxın yerdə üzüb başlarını girələyirlər. Onlar özlərini nəylə ifadə edəcəklərini tapa bilmirlər. Elə hey axtarırlar. Özünü ifadə yollarının axtarışına çıxan bu tənha və kədərli adamlar məni həmişə məşğul edib. Həmişə onlar haqqında düşünmüşəm. Onların axırının necə olacağını öz ağlımla ölçüb-biçmişəm. Xeyri olmayıb. Başa çıxa bilməmişəm fikirlərimlə. Fikirlərim külək kimi orada-burada vurnuxa-vurnuxa axırda bir divara dəyib sakitlik tapıb. Küt sakitlik. Bəlkə də, sakitliyin ən qorxunc halı. Külək qızışır, pərdələri şişirdib gonbul adamlara çevririr. Həmin o tənha və kədərli adamlara bənzəyir pərdələr. O adamlar küləyin taleyinə bənzəyirlər. Külək hara əsirsə, ora gedirlər. Külək onların yaxasından tutub harasa aparır. İşığı tapa bilənlər küləkdən canını qurtarıb götürülür o işığın göründüyü yerə.

İnsanlar nə vaxt küləyi sevir? Yayın qızmar günəşində. O olmayanda ventilyatora cumur. Küləyin elektoranlaşan, süniləşən halından geninə bol istifadə edirlər. Çünki insan özünü düşünən, eqoist varlıqdır. Külək insanın özü ilə təkbətək qaldığı, özünü sorğuladığı yerdir. 

Küləkli bir gündə atam məni evdən qovmuşdu. Atam əlində oxlov üstümə cummuş və demişdi ki, bir də gəlmə bu evə. Niyəsə o hadisə yadıma düşəndə gülürəm. Çünki atam elə bilmişdi mən böyük məbləğdə pul uduzmuşam. Futbol kuponundan başı çıxmadığı üçün elə bilmişdi ki, 200 manatı yelə vermişəm. Halbuki həmin gün 200 manatı udmuşdum. Kuponu cibimə qoyub yola düzəlmişdim. Sevinirdim. Çünki 200 manat udmuşdum. O vaxt 200 manat da indinin 200 manatı deyil. Gedə-gedə fikirləşirdim: paltar alım, ayaqqabı alım, yoxsa evə nəsə alım? Ya, bəlkə, bir-iki oyun da oynayıb ikiyə, üçə qatlayım? Tam “Topaz”ın ofisinə yaxınlaşanda əlimi cibimə və o biri ciblərimə atdım, xeyri olmadı. Heç nə tapmadım. Dəli oldum. Qaça-qaça gəldiyim yolla qayıtdım. Gəldiyim yolu iki-üç dəfə yoxladım. Tapa bilmədim. Əsəbdən partlayırdım. Kor-peşman evə gəldim. Və bu hadisə baş verdi. Atam üstümə kuponu atıb oxlovla üstümə gəldi. Tez kuponu götürüb cibimə basdım. Atama izah etməyə çalışdım ki, uduzmamışam, udmuşam. Xeyri olmadı. Onun tüstüsü təpəsindən çıxırdı. Məni evdən qovdu. Arxamca qapını kilidlədi. Evdə ondan savayı heç kim yox idi. Bacımla qardaşım anamla harasa getmişdilər. Aşağı düşdüm. Qəflətən güclü külək başladı. Külək məni yelləməyə başladı. Yolu güc-bəla keçdim. Özümü birtəhər “Topaz” məntəqəsinə çatdırdım. Pulu alıb gözucu baxdım. Məntəqə işçisinə şirinlik verdim. Təzədən çölə çıxdım. Elə bil vertolyotdan düşürdüm. Təzədən küləyin içinə düşüb ora-bura dartındım. O vaxt indiki kimi yadımdadır. Qaça-qaça pleysteyşna getdim. İçəridə xeyli adam var idi. Hamı əllərini yumruq kimi tutub üfürürdü. Kimsə qapını açanda hamı yerbəyerdən qışqırırdı: “Tez ört”. Mən də girəndə eyni səhnə təkrarlandı. Elə təzəcə qızışmışdım ki, qapı açıldı. Qışqırıq başladı. Çönüb baxdım. Qardaşım idi. Məni görən kimi təbəssüm qondurdu üzünə:

“Bayaqdan səni axtarırdım”.

“Nədi ki?”

“Evə gəl. Dədə çağırır”.

“Gəlmirəm”.

Qardaşım içəridəkilərə göz gəzdirdi və indiyənə kimi yadımdan çıxmayan sözləri dedi:

“Dədə dedi, gətir onu, televizorda futbol göstərirlər. Mama da xoşladığın yeməyi bişirib”.

Özümdən asılı olmadan soruşdum:

“Nə yeməyi?”

“Yarpaq dolması”.

Biz çölə çıxdıq. Külək daha da güclənmişdi. Qardaşımla küləyin tərkinə minib evimizə çapdıq. Külək bizi tezbazar evimizin isti yuvasına çatdırdı. 

Hə... Belə... Ona görə də mən küləyi sevirəm. 

Pəncərəni döyəcləyən görünməz əllərini sevirəm. 

O görünməz əllərlə ağacların yarpaqlarını rəqs etdirən küləyi sevirəm. 

Təbiətin bizə qalan bu yeganə səsini sevirəm.

Bütün küləklər mənim uşaqlığımdı...